Newsroom Fjalime të ministrit Fjala e plotë e ministres Kodheli në shkollën “Mustafa Kemal Ataturk”
Jam shumë e kënaqur që jam sot këtu. Do të ndaj shumë shkurt impresionet e mia, duke qenë në një shkollë. Unë e kam dashur fort shkollën dhe librin dhe kjo më ka bërë që të kem këtë karrierë që kam dhe të jem këtu ku jam. Kështu që do ta ndaj me ju këtë eksperiencë timen, nuk do të thosha modeste, se është një eksperiencë që jo gjithkush e provon, por dhe këtë leksion dhe mësim do ta ndaja sot me ju, edhe jo pse jam sot këtu, por e kam thënë kudo më është dhënë mundësia për ta bërë. Vetëm mësimi, libri ju bën të keni sukses në jetë. Asnjë stereotip tjetër që shoqëria shqiptare krijon, që mund të ‘bëhesh pa bërë dhe pa mund’, nuk mund të jetë ideali juaj, nuk mund të jetë heroi juaj. Stereotipi i vetëm që duhet të jetë udhëheqësi juaj është të mësuarit, fort madje, është të pasurit e një shoku shumë të mirë që nuk do t’ju tradhtonte asnjëherë dhe ky është libri. Edhe në ditën tuaj më të keqe, ju siguroj që ngushëllimi që do t’ju japë libri, një poezi, një pjesë historie, një pjesë biografie e një njeriu të shquar është shumë më e mirë se çdo ngushëllim tjetër, por është gjithmonë një dritare.
Shpeshherë rinia jonë sot udhëhiqet nga modele që jo domosdoshmërish janë ato nga të cilat shoqëria duhet të udhëhiqet, aq më pak rinia, janë të gjitha të gënjeshtërta. Bëhet kush bën mund, bëhet kush punon, bëhet kush mëson. Vetëm atëherë bëheni dinjitozë, vetëm atëherë keni të drejtën që të kërkoni. Edhe ne kemi detyrimin që t’ju vëmë në vend dinjitetin sa herë që ky është i munguar, sa herë që ky nuk është i vlerësuar, por vetëm mbasi të keni mësuar ashtu siç duhet. Më lejoni krejt miqësisht, unë dikur kam qenë profesoreshë në universitet. E kam pasur shumë të fortë lidhjen me klasën, me auditorin për shumë vite. Ju them vetëm diçka, jua them këtë më së pari si nënë e një djali që është shumë më i madh në moshë se ju, si mësuese, patjetër si njeri që merret me politikë dhe pa as më të voglin dyshim si një njeri që drejton Forcat tona të Armatosura, që është nderi dhe lavdia e shoqërisë shqiptare: mësoni, mësoni, mësoni Nuk do të guxojë askush po të jeni të ditur, t’jua ulë kokën dhe t’jua hajë hakun, vjen gjithmonë dita që të dilni mbi të tjerët, mbi ata që nuk kanë dashur ta kenë këtë rrugë, ta përçojnë këtë rrugë, por kanë zgjedhur një rrugë tjetër. Në dukje të shkurtër, më të shkurtër sesa ajo rruga e gjatë e dijes, por në finale fiton ai që rrugën e gjatë të dijes e ka shkelur hap mbas hapi vetë dhe këtë nuk e kam as të dëgjuar dhe as të thënë, këtë e kam të provuar.
Kam qenë dhe unë në moshën tuaj, por një gjë e di shumë mirë, ka pasur dhe atëherë argëtime, nuk do t’i lini argëtimet është mosha më e bukur për t’i bërë argëtimet, por pasi t’i keni plotësuar detyrimet tuaja ndaj vetes, prindërve dhe ndaj shoqërisë, sepse jeni njerëzit që nesër do drejtoni dhe do t’u tregoni të tjerëve eksperiencat tuaja, ashtu si unë bëj sot. Eksperiencat kalojnë patjetër nëpërmjet shkollës, duhet të kalojnë patjetër nëpërmjet klasës, duhet të kalojnë patjetër nëpërmjet librit me doemos. Duhet ta prekni dhe jo ta lexoni në internet, sepse po të bëni vetëm këtë të dytën, do të keni njohuri për gjërat, por jo dije, me gjithë respektin që kam për dijet që merrni nëpërmjet një sistemi të avancuar që sot është interneti. Kudo që jeni nuk mund të bëni asnjë gjë pa qenë të ditur. Jo domosdoshmërish duhet të dilni të gjithë me universitet. Një njeri që ka një diplomë universitare në xhep, jo domosdoshmërish është njeriu më i ditur, duhet të ishte në fakt.
Duhet ta ndjeni thellë këtë gjë dhe reflektimin ta bëni me veten tuaj përpara se ta bëni me shoqërinë dhe familjen tuaj. Është shumë e rëndësishme që ta përjetoni rininë tuaj sa të bukur aq edhe bazë e asaj mbi të cilën do të ngrini nesër të gjithë të ardhmen tuaj, aktivitetin tuaj profesional, pse jo familjet tuaja nesër. Kështu që unë e vlerësoj dhurimin e këtyre librave, libra të cilët kanë një gamë të gjerë autorësh si Naim Frashëri, Migjeni, Fishta e deri tek Xhuvani, titanë të letërsisë shqipe. T’i lexoni, t’i rilexoni këta panteonë të letërsisë shqipe. Unë kam studiuar në një 8-vjeçare që quhej Jeronim De Rada, por do kisha dashur të përmendja Migjenin që është poeti im i zemrës. Migjeni thotë “qeshu rini qeshu, se bota është e jotja”. Bota është e juaja, por duhet të kalojë nëpërmjet librit”.
Shumë suksese ju uroj!
