Fjala e ministres Kodheli në çeljen e ekspozitës muzeale “BUNK’ART”

e shtunë, 22 nëntor 2014 15:38

Zoti Kryeministër,
Zonja Kumbaro,
Zonja e zotërinj, miq e të ftuar,

Mirëdita të gjithëve. Për shkak të detyrës, për më shumë se një vit tashmë kam parë dhe kam hyrë në shumë ambiente dhe ngrehina që janë ngritur ndër dekada nga shtetet evropiane për përballjet e mundshme e të pritshme ushtarake ndërmjet tyre. Dhe kur nisëm të bisedonim për herë të parë për aktivitetet me rastin e 70- vjetorit të Çlirimit, ideja që ne të hapnim për publikun këtë hotel të nëndheshëm ushtarak, ose këtë bunker antiatomik, më entuziazmoi.
Më entuziazmoi sepse ne duhet t’i kujtojmë vetes dhe t’u tregojmë fëmijëve tanë sesi përpjekja e burrave dhe grave që luftuan e dhanë jetën në Luftën Antifashiste Nacional Çlirimtare nisi gradualisht duke u shndërruar në një paranojë e cila e largoi për 45 vjet Shqipërinë nga aleatët e vetë të natyrshëm perëndimorë.
Jemi në javën e madhe të përkujtimit të 70-vjetorit të Çlirimit të vendit. Shqiptarët pa mëdyshje iu bashkuan luftës së popujve të Evropës kundër okupacionit nazi-fashist. Me ndihmën dhe mbështetjen e plotë britaniko-amerikane e duke u rrëmbyer armët pushtuesve, ne ishim i vetmi vend i Evropës Lindore që u çliruam pa ndihmën e Ushtrisë së Kuqe. Dhe ky është një simbol i fortë edhe për të sotmen e pasigurtë, ku historia po tenton të përsërisë vetveten.
Ama tronditëse është kur mendon se si idealet e lirisë së nëntorit 1944, u shndërruan gradualisht në një paranojë të strukturuar totalitariste, pjesë e së cilës është edhe kjo ngrehinë. 29 Nëntori ishte dita e madhe e lirisë dhe barazisë për shqiptarët e dalë nga Lufta e Dytë Botërore, mundësia e madhe për të pasur në dorë fatet e veta, lënia pas e të shkuarës kolonialiste dhe represive.
Por historia nuk është gjithnjë dashamirëse me popujt e vegjël. Spiralja në të cilën u futëm për 45 vjet me radhë, ishte larg idealeve të bijve dhe bijave të këtij populli që dolën malit dhe luftuan pushtuesit. U hoq dorë nga aleatët natyralë perëndimorë dhe iu drejtuam të sforcuar stepave të Azisë, për të plotësuar paranojat e një regjimi të ngritur thelbësisht mbi pabarazi klasore.
Por mendoj se 45 vjet në historinë e një kombi  të lashtë si ky yni, janë si 45 minuta në jetën e një njeriu. Por ne nuk duhet asnjëherë të harrojmë ato kohë, dhe ngrehina si kjo e shumë të tjera të ngjashme do të na shërbejnë për t’i kujtuar vetes se respektimi i të drejtave të njeriut, demokracia dhe zbatimi i ligjit do ta çojë Shqipërinë përpara.
Në këtë çerek shekulli demokraci, kemi pasur shpesh tendenca për t’u kthyer në autoritarizëm. Fantazmat e së shkuarës i kemi akoma rrotull nesh. Duhet që këto fantazma t’i mbyllim diku. Pse jo, në këtë bunker të së kaluarës së tyre diktatoriale.

Ju faleminderit.