Fjala e plotë e ministres Kodheli me rastin e 70-vjetorit të Çlirimit

e shtunë, 29 nëntor 2014 14:49

Fjala e plotë e ministres së Mbrojtjes, znj. Mimi Kodheli në ceremoninë e 70-vjetorit të Çlirimit të atdheut.

I nderuar zoti president i Republikës

I nderuar zoti kryetar i Kuvendit,

I nderuar zoti kryeministër,

Të nderuar kolegë ministra,

Të nderuar deputetë, ambasadorë, gjeneralë,

Oficerë, nënoficerë dhe ushtarë,

Zonja dhe zotërinj,

Me rastin e 70 vjetorit të Çlirimit të atdheut, ju përshëndes!

Jemi këtu për të përkujtuar 29 Nëntorin, këtë ditë të shënuar të historisë së popullit tonë, kur forcat partizane të ndihmuara nga aleatët tanë britanikë dhe amerikanë, përzunë okupatorin e fundit nazifashist nga Shqipëria. Për pesë vite të gjata, Shqipëria ishte futur në një hije të zymtë të pushtimit të huaj. Edhe Evropa po ashtu vuante nga skllavëria. Kombe të lira ishin nënshtruar, miliona njerëz vuanin. Dhe shqiptarët, shtatëdhjetë vjet më parë finalizuan një përpjekje heroike kundër tiranisë, e paparë më parë në historinë moderne të Shqipërisë.

Gjendemi sot këtu, në këtë përvjetor jubilar të Çlirimit të atdheut, në këtë ditë të paqtë e me diell, por shtatëdhjetë vjet më parë qielli i Shqipërisë ishte i mbushur me thirrje gëzimi dhe tym baruti fitimtar. Fituam një luftë kundër një prej ushtrive më të forta në botë, me armatimin më modern në dispozicion. Dhe kjo falë sakrificës sublime të djemve dhe vajzave të këtij populli që vunë idealin e lirisë së atdheut përpara jetës së tyre. Partizanë, nacionalistë e legalistë, me ndihmën e aleatëve tanë të natyrshëm britanikë dhe amerikanë, e bënë Shqipërinë të vetmin vend të Evropës Lindore që u çlirua pa ndihmën e Ushtrisë së Kuqe.

Përpara nesh është një grup veteranësh të Luftës, njerëz të cilët e kanë parë armikun në sy. Ata aty, janë burrat që luftuan okupatorin, janë trimat që çliruan atdheun, janë heronjtë që i dhanë fund luftës. Mes tyre është trimëria e labit, guximi i skraparlliut, mençuria e korçarit dhe burrëria e kuksianit, këmbëngulja e krutanit dhe intelektualizmi i shkodranit, por dhe e të gjithë shqiptarëve anë e mbanë vendit. Ju e patë vdekjen në sy dhe nuk u kthyet pas. Respekti e mirënjohja jonë është me ju dhe pa kushte.

Jemi krenarë që falë jush, Shqipëria u rreshtua në krahun e vendeve fituese të koalicionit botëror antifashist. Ajo çfarë ju bëri të rrezikonit jetën, çfarë ju frymëzoi në ato ditë të vështira ishte ideali, besimi, besnikëria dhe dashuria për atdheun.

Çlirimtarët tanë kishin besim se ajo që po bënin ishte e drejta, besim se po luftonin për familjet dhe shtëpitë e tyre, besim se ideali i lirisë ishte gjëja më e shenjtë dhe më sublime. Ka një diferencë të thellë morale mes përdorimit të forcës për liri dhe përdorimit të forcës për pushtim. Ata ishin çlirimtarët, jo pushtuesit, prandaj nuk patën asnjëherë dyshime tek kauza e tyre e madhe. Dhe e drejta ishte në krahun e tyre.

Ka disa gjëra për të cilat ia vlen të vdesësh. Një prej tyre është liria e atdheut. Dhe ata djem e vajza në lulen e rinisë e ëndërronin lirinë e Shqipërisë. Ata luftuan kundër tiranisë, për një të ardhme më të mirë për vendin tonë.

Historia është një mësuese e vrazhdë e cila, duhet t’i japë secilit hakun, as më pak e as më shumë. Çfarë na thotë kjo mjeshtre e vrazhdë për aleatët e mëdhenj perëndimorë dhe sovjetikë që fituan luftën, më 9 maj dhe 15 gusht 1945? Ajo na thotë se vetëm këta aleatë fituan luftën, por paqen e humbën të gjithë bashkë. Të shterura nga shfarosja e elitave emancipuese, të hallakatura nga përmasat e shkatërrimit masiv të kulturës dhe imagjinatës krijuese nga buçitja e topave, të magjepsura nga një utopi staliniste shitur si përparimtare nga kontrabandistë ëndrrash veshur ushtarakisht, forcat e lirisë u tutën të rraskapitura duke u kthyer secila në strehën e vet.

Por e vërteta është se shumë nga idealet e çlirimtarëve të vitit 1944 u nëpërkëmbën. Liria dhe demokracia u zëvendësuan me një nga diktaturat më të egra që njohu bota moderne. U mohua prejardhja e natyrshme evropiane dhe iu bashkuam Lindjes, në një seri lidhjesh anormale stepash aziatike, u keqpërdor në maksimum gjaku dhe sakrifica e të gjithë atyre shqiptarëve të mirë që ranë në fushën e betejës për liri dhe përparim.

Më 29 nëntor 1944, Shqipëria e fitoi luftën. Si gjithë të tjerët edhe ajo e humbi paqen e brendshme, paqen e shpirtrave, që duhet të kishte qenë fryt i parë i kësaj fitoreje. Siç u tjetërsuan, nga pazarllëku i zanatçinjve të ëndrrave, objektivat e organizatave të majta e të djathta që nisën luftën për liri, jo pa u bërë pre e pasioneve vëllavrasëse, ashtu u tjetërsua edhe kursi i aleancave tona të natyrshme. 35 vjet pas daljes nga një perandori e madhe lindore, u vetëprangosëm nën hijen e një perandorie tjetër lindore, mbi të cilën dielli i lirisë veç perëndonte por nuk lindte kurrë.

Aleatët tanë të sotëm, që i rigjetëm pas disa dekadash ndarje të sforcuar, nuk do të na kishin radhitur mes tyre më 1945, nëse më 29 nëntor 1944 Shqipëria nuk do të ishte çliruar nga bijtë e saj. Ata që duan të lexojnë për të rishkruar, të urdhërojnë. Hapni vëllimet e plota të akteve të Konferencës së Paqes së Parisit të 1946. Do të kuptoni se Lufta Nacionalçlirimtare ishte aq shumë vendimtare saqë më 1946, Shqipëria të mbante të pacënuar integritetin e saj territorial. Në kohën kur, e përçudnuar nga fashizmi që i dha fund pavarësisë së saj, që i shtiu në dhé 8% të popullsisë së saj, Shqipëria rrekej të rimëkëmbej, fuqi me sy të zgurdulluar nga orekse arkaike kërkonin ta ricopëtonin, si njëherë e një kohë. Nacionalçlirimtarja dhe ky 29 Nëntor kaq shumë i diskutuar, ishin garancia se kombi shqiptar nuk ishte kolaboracionisti i radhës, por luftëtari i parë në radhën e atyre popujve që rrokën armët kundër barbarisë.

Gabimi historik i ca rishkruesve të sotëm që duan të riedukojnë mjeshtren e vrazhdë, historinë, është po ai që mori në qafë, deri më 29 Nëntor 1944, figura eprore të historisë sonë; u verbuan gjigandë të mendimit shqiptar duke konsideruar Luftën e Dytë Botërore si ripërsëritjen e skajshme të konflikteve aneksioniste klasike; u verbuan duke mos kuptuar, të nxitur nga kimera dhe utopi ndonëse patriotike, që lufta e madhe ishte një luftë midis së mirës dhe së keqes, jo më një luftë taktike për të ruajtur një pozicion, por një përplasje strategjike vendimtare mes drejtësisë, lirive të njeriut dhe përçudnimit të dinjitetit thelbësor të njeriut. Që nuk kuptuan se cilado të ishte forma, shqiptari nuk mund të mos radhitej mes atyre që mbronin lirinë në atë epokë murtaje, duke u kthyer në një merakçi pazari me fuqitë e së keqes. Ky është gabimi historik që brezat nuk duhet ta bëjnë. Lufta Nacionalçlirimtare na radhiti, për herë të parë ndoshta në histori, në anën e së mirës dhe në anën e drejtësisë; për sovranitetin kombëtar që rimëkëmbi, për integritetin territorial që mbrojti, për ballin lart që na mban në histori, gjakut të dëshmorëve dhe sakrificës së njerëzve tanë, u qofshim falë!

Shqiptarët nuk e lënë asnjëherë veten të bien në lojën e historisë pa qenë në anën e së mirës. Shqipëria është një anëtare e denjë e NATO, Aleancës më të fuqishme të demokracive në botë. Forcat tona të Armatosura kanë valëvitur flamurin kuqezi në të gjitha krizat ku vlerat fondamentale të lirive dhe të drejtave të njeriut janë nëpërkëmbur. Nga Afganistani në Bosnje, nga Iraku në Çad, nga Gjeorgjia në Kosovë, ushtarakët tanë, me idealin e lirisë dhe demokracisë kanë luftuar përkrah aleatëve tanë të natyrshëm për ta bërë botën një vend më të mirë për të jetuar.

Gjithmonë në të tilla raste thuhet se puna nuk mbaron këtu, se përvjetorë të tjerë na presin dhe se ditë më të mira do të vijnë. E natyrisht qe asgjë nuk mbaron këtu, por varet se si ne të gjithë së bashku, do ta bëjmë Shqipërinë një vend më të mirë, për fëmijët tanë dhe të ardhmen e kombit. Dhe unë do ringjall një parullë të luftës, pa komplekse nostalgjie e as ndrydhje për rënie në gabim ideologjik. Të punojmë për përparimin e Shqipërisë pa dallim feje, krahine e ideje!

Ju faleminderit dhe ta gëzojmë përvjetorin e Çlirimit.

Rroftë Shqipëria!