Fjala e plotë e ministres së Mbrojtjes mbajtur me rastin e 73 - vjetorit të çlirimit të Shqipërisë

e mërkurë, 29 nëntor 2017 17:45

I nderuar kryeministër,
të nderuar shkëlqesi ambasadorë,
gjeneralë, ushtarakë, miq e të ftuar,

sot na bashkon 29 Nëntori. Dita e madhe e historisë sonë kombëtare, dita që shënoi çlirimin e atdheut prej pushtuesve nazifashistë e bashkëpunëtorëve të tyre. Është një ditë e veçantë për të gjithë Shqipërinë sepse është dita që kurorëzoi luftën më të lavdishme dhe më heroike që ka bërë populli shqiptar përgjatë historisë së vet të mbushur me sakrifica.

Kjo ishte më e lavdishmja pasi në peshën dhe dimensionet e kësaj lufte qëndron sakrifica dhe heroizmi i popullit shqiptar, i luftës që zhvilloi, që e renditi Shqipërinë në krahun e koalicionit më të madh antifashist botëror, e që i hapi rrugën më pas zhvillimit të gjithanshëm të shoqërisë shqiptare për të mbërritur tek Shqipëria që ne kemi sot.

Sot është dita për të kujtuar e nderuar të gjithë veteranët e përfaqësuesit e organizatave të tyre të cilët me gjakun dhe sakrificën e mijëra bashkëluftëtarëve bënë të mundur lindjen e një Shqipërie të lirë e të pavarur, fituese të luftës.

Të dashur veteranë,
unë krenohem me ju, siç krenohem me gjyshërit e mi, të cilët ishin partizanë të orëve të para. Le të jetë respekti për ju shembull frymëzimi për brezat.

Por, Shqipëria e ka historinë e saj mbushur me luftëra, sakrifica, trima e heronj të shumtë. Shqiptarët kanë luftuar gjithnjë për flamurin e tyre, me shtet e pa shtet, me apo pa fuqi të mëdha. Dhe heronjtë e trimat shqiptarë që ndër shekuj luftuan e dhanë jetën për liri e për atdhe nuk e kanë një datë përkujtimore.

Pa sakrificën e tyre nuk do të kishim Vlorën e 1912-ës së Ismail Qemalit, nuk do të kishim liri, pavarësi, dinjitet dhe as shtet shqiptar. Qëndresa dhe vlera e tyre epike meriton të shënjohet në ndërgjegjen tonë kombëtare e unë gjykoj se kjo datë e shënuar duhet të shërbejë për të kujtuar jo vetëm heronjtë e luftës, por për të reflektuar mbi sakrificën e gjithkujt që i shërben atdheut me vetëmohim, jo vetëm në kohë luftë por edhe në kohë paqeje.

Të gjithë heronjtë e trimat shqiptarë që nuk kanë shteruar edhe sot në kohë paqe e që betohen t’i shërbejnë atdheut me vetëmohim.

Është falë tyre që ne sot festojmë më krenarë se kurrë në historinë tonë. Sepse flamuri që priu në betejat partizane, flamuri për të cilin dhanë jetën mijëra shqiptarë, sot valëvitet krenar në Aleancën e Atlantikut të Veriut, aleancën më të fuqishme të kohërave, vazhdim i asaj aleance të madhe antifashiste themeluar në vitet e luftës. Ky moment domethënës na gjen të rreshtuar krah forcave aleate të NATO-s për të mbrojtur vlerat e përbashkëta të demokracisë dhe shtetit ligjor.

Unë sapo festova Ditën e Pavarësisë dhe Çlirimit me ushtarakët tanë në Kosovë dhe Afganistan, dy nga misionet më të mëdha dhe afatgjatë të NATO-s. Pashë nga afër vështirësitë dhe sakrificat e përditshme të djemve tanë në uniformë, por edhe vetëmohimin e tyre për të përmbushur misionin e tyre fisnik. Ndërkohë jemi të angazhuar edhe në Letoni, Bosnje, Mali e në detin Egje sepse jemi të bindur që nuk mund të ketë paqe për disa, e varfëri, uri e luftëra për të tjerë.

Janë pikërisht këta djem e vajza, ushtarakët tanë, heronjtë modernë të ditëve tona, për të cilët kjo datë e shënuar duhet të na bëjë të reflektojmë më së shumti. Dhe unë kam vendosur që sot, në këtë datë të shënuar e domethënëse, autoritetin e ministrit ta ushtroj për të dhënë 4 medalje mirënjohjeje për 4 ushtarakë.

Unë sot kam vendosur të nderoj me Medaljen e Mirënjohjes njerëz në uniformë pa grada dhe ofiqe. Do të nderoj ata që shkojnë të parët në vatrat e zjarrit apo në shtëpitë e përmbytura nga ujërat e shirave të rrëmbyeshëm. Janë profesionistët e thjeshtë, heronjtë pa emër që gjenden të parët aty ku një jetë njerëzore është në rrezik, ku duhet ngritur një urë apo ku refugjatët në ujëra ndërkombëtare duan ndihmë.

Këta ushtarakë nuk kanë luftuar armikun klasik, por kanë vënë veten në rrezik për të shpëtuar jetë njerëzore, qofshin ata fëmijë shqiptarë, apo fëmijë të refugjatëve të luftërave në Lindjen e Mesme duke u shndërruar në heronjtë e ditëve të sotme që na bëjnë krenarë për shërbimin që i japin vendit dhe çdo qytetari shqiptar.

Do ta nis me rreshterin e Forcës Ajrore Sajmir Balla, ky djalë që një vit më parë shpëtoi një fëmijë të sapolindur në Zenisht të Burrelit, në kushte atmosferike shumë të rënda. Djemtë në helikopterin që kryente të disatin fluturim emergjence brenda ditës nuk u trembën aspak edhe pse kushtet e motit rrezikonin shumëçka. Rreshter Balla është babai i një djali dhe një vajze dhe është pa fund emocionues akti që shpëtoi jetën e një foshnjeje të porsalindur tek e mbante në gji me po të njëjtën dashuri e dhembshuri si të ishte fëmija i tij, duke e larguar nga uji që po mbulonte çatinë e shtëpisë.

Ndërtimi i rrugëve dhe i urave nga batalioni i xheniove, shkatërrimi i masiveve shkëmbore janë punë të mundimshme, në kushte të vështira, që i paraprijnë pasojave që mund të të sjellin izolimi, moti i keq apo emergjencat e shkaktuara prej tij. Djemtë e batalionit mbështetës janë gjithnjë të pranishëm pranë komuniteteve dhe qytetarëve atëherë kur mundësitë e pushtetit vendor kanë shteruar. Fatjon Lulja që merr medaljen e mirënjohjes sot është një prej qindra djemve që punojnë në të ftohtin e dimrin e zhegun e verës për të bërë më të lehtë jetën e qytetarëve.

Evakuimi i banorëve në raste emergjencash është një prej detyrave më shumë përgjegjësi në radhët e Forcave të Armatosura. E në morinë e historive në raste përmbytjesh, dua të kujtoj atë të fillimit të këtij viti ku mbi 30 familje në Urën Vajgurore u rrezikuan nga rrjedha e tërbuar e ujit. Babai i dy fëmijëve, rreshteri Ervin Todo ka hyrë në banesat thuajse nën ujë për të evakuuar fëmijë, burra e gra, ashtu siç bëri verën e këtij viti gjatë operacioneve kundër zjarreve. Bashkë me Ervinin sot nderojmë të gjithë efektivët e këmbësorisë që na kanë bërë krenarë për shpirtin e tyre të sakrificës.

Janë rreth 1 mijë jetë njerëzish të shpëtuar nga efektivët tanë në ujërat ndërkombëtare. Pak ditë më parë është kthyer në shtëpi anija Oriku e cila prej një viti, me 6 ekuipazhet e saj kontribuoi dhe u vlerësua maksimalisht nga NATO për angazhimin në operacionin e kërkim - shpëtimit në detin Egje. I gjithë ekuipazhi i Orikut meriton të dekorohen sot. Por besoj në emër të tyre, këtë medalje duhet ta mbajë sot Esmeralda Murati, nëna e dy fëmijëve, infermierja e cila bashkë me mjeken Aurela Bala kanë qenë vajzat e para që kërkuan të jenë pjesë e misionit tonë në detin Egje, dhe anijes Oriku si shpëtimtarja e madhe e jetës që nuk njeh kombësi.